سخن از عشق مگو . . .

سخن از عشق مگو

                 آب دریاچه نگنجد که به یک کوزه کنی

ترجمان نگه عاشق مست

                      گفت و گویی است که آن را به زبان نتوان گفت

            چه نیازی به سخن گفتن هست

نگه تشنه من با تو سخن می گوید

                     و سراپای وجودم

دوستت می دارم

                        دگر این واژه قدیمی شده است

بگذارید این سخن از عمق نگاهم ریزد

             بگذار آتش این خاکستر، از درونم خیزد

نگه عاشق بیچاره کلید دل اوست

         طپش قلب در آیینه قلبش پیداست

تا نگاهم به نگاه تو هم آغوش شود

                     دل من با تو سخن می گوید     

       سخن از بود و نبود

           سخن از عمق وجود

              سخن از راز و نیاز

                سخن از حسرت شب های دراز

       چه نیازی به سخن گفتن هست

آه سرد و غم پنهانی من

    عرق سرد به پیشانی من

        رنگ مهتابی و لرزیدن لب

           نفس تند من از آتش تب

بانگ شیدایی و بد نامی من

    همه با حسرت و ناکامی من

        همه جا شهره به دیوانه شدن

            در میان همه افسانه شدن

طپش قلب من از دیدن تو

   چون خداوند پرستیدن تو

      همه مصداق و گواهند مرا

        که تو را، با همه جان و دلم

            دوست می دارم

      چه نیازی به سخن گفتن هست